Wypis z kroniki parafialnej

Rys historyczny parafii opowiedziany przez Księdza Proboszcza Kazimierza Kopcia

Ludność zamieszkująca wioski wchodzące w skład obecnej parafii uczęszczała do kościołów w różnych miejscowościach:

• Do parafii Grodzisko Dolne należały Budy Łańcuckie (lewa) oraz część Zmysłówki pod Budami (około 35 domostw) – średnia odległość do kościoła 10 km.
• Część domów, przy „Piekiełku” należała do parafii  Gniewczyna Łańcucka.
• Do parafii Nowosielce należały Budy Łańcuckie (prawa) – średnia odległość 7 km
• Do parafii Kosina należała wieś Korniaktów (lewa), która w roku 1800 należała do parafii Żołynia?

Pierwsze wzmianki o zamiarach utworzenia parafii Budy Łańcuckie pochodzą z końca XVIII wieku, kiedy to bp. przemyski A. Betański przesłał Gubernatorowi Lwowskiemu projekt utworzenia m. in. parafii w Budach Łańcuckich. Projekt ten nie doczekał się realizacji. Dopiero powołanie w roku 1920 parafii w Białobrzegach i w 1921 w sąsiedniej Świętoniowej, do której włączono Budy Łańcuckie leżące po prawej stronie Wisłoka, zmobilizowało ludność do budowy kościoła w Budach Łańcuckich. Plac pod kościół podarował hr. Potocki, przeznaczając na ten cel 2 morgi pola z parcelowanego folwarku. Kościół został wybudowany w miejscu, gdzie wcześniej były zabudowania folwarczne. Kościółek był drewniany, kryty czarną blachą o wymiarach: 27×12 m i wysokości 5 m. W prezbiterium ustawiono ołtarz, wykonany przez miejscowych stolarzy z drewna sosnowego. W ołtarzu umieszczono obraz MB Szkaplerznej zakupiony u OO. Bernardynów w Przeworsku. Budując kościół, podjęto jednocześnie starania w Kurii Biskupiej o pozwolenie na otwarcie i użytkowanie świątyni. Zabiegi te zostały zakończone sukcesem. Kościół został poświęcony 19 czerwca 1921 r. przez ks. dziekana Tomasza Frankiewicza, proboszcza z Żołyni. W niedzielę 9.X.1921 r. Ks. Michał Bednarski, dotychczasowy wikariusz z Grodziska objął obowiązki proboszcza w Budach Łańcuckich.

Po wybudowaniu kościoła rozpoczęto budowę plebani oraz budynków gospodarczych, które to ukończono po dwóch latach. Dnia 7 listopada 1923 r. pierwszy proboszcz, ks. Michał Bednarski zamieszkał w nowej plebanii. Ks. Michał Bednarski pochodził z Wysokiej Łańcuckiej. Urodził się w roku 1887, święcenia kapłańskie otrzymał w Przemyślu w roku 1919. Pierwszą jego placówką duszpasterską, było Grodzisko Dolne, gdzie był wikariuszem, skąd został skierowany do Bud Łańcuckich na urząd  ekspozyta – proboszcza. Ks. Michał Bednarski był proboszczem w Budach Łańcuckich do roku 1934. W tymże roku na własną prośbę został przeniesiony do Krzemienicy , a rok później do Nienadówki, gdzie pozostał do śmierci. Drugim proboszczem parafii został ks. Wojciech Chorzępa, rodem z Trzebuski k/Sokołowa, urodzony w 1898 roku, wyświęcony 1921, obowiązki proboszcza w Budach Łańcuckich objął w styczniu 1934 r. Wraz z przybyciem nowego księdza odżyła myśl budowy nowego kościoła. Uregulowano hipotekę i arkusze posiadłości gruntów należących do parafii oraz rozpoczęto gromadzenie koniecznych materiałów. W 1938 roku w październiku nastąpiła jednak zmiana na stanowisku proboszcza. Ks. Wojciech Chorzępa został przeniesiony  do Ślęzaków k/Tarnobrzega. Nowym proboszczem w Budach został ks. Tadeusz Szmyd, ur. w 1906 r. w Haczowie, wyświęcony w 1932 r. w Przemyślu. Myśl o budowie nowego kościoła towarzyszyła nadal wszystkim parafianom. Do 1 września 1939 r. zgromadzono 250 000 sztuk cegły oraz pewną ilość drewna budowlanego. W roku 1946,  ks. Tadeusz Szmyd, proboszcz parafii od 1938 r., uzyskał zgodę Kurii Biskupiej na budowę nowego kościoła wg projektu inż. architekta Wawrzyńca Dayczaka z Jarosławia.

Prace budowlane rozpoczęto 20 października 1947 r. pod kierownictwem p. Karola Gduli z Leżajska przy udziale całej parafii. Po czterech latach kościół został wybudowany i 8 czerwca 1952 r. ks. dziekan Piotr Niedziałek proboszcz z Żołynii, przy współudziale 27 kapłanów poświęcił kościół w Budach Łańcuckich.

Pierwsze dwa zdjęcia przedstawiają parafian w czasie budowy nowego kościoła na zewnątrz, trzecie zdjęcie przedstawia ukończoną ambonę, ostatnie zdjęcie przedstawia stary i nowy kościół od południowego wschodu (Fot. T. Szmyd)

W lipcu 1973 roku ks. Kan. Tadeusz Szmyd przeszedł na zasłużoną emeryturę. Decyzją bp. ordynariusza proboszczem został ks. Władysław Szular rodem z Świętoniowej.

Wybudowany kościół był piękny i okazały. Należało jednak wyposażyć kościół w potrzebny sprzęt liturgiczny i użytkowy. W miarę upływu czasu, okazało się, że nie wszystko, co dotychczas wykonano jest trwałe. A może zabrakło konserwacji? Zmieniono przykrycie nawy głównej z dachówki czerwonej – palonej „dobrzechowskiej” na blachę ocynkowaną (1976 r.). Po wielu latach starań Parafia otrzymała zezwolenie na budowę plebanii, 100m2 powierzchni użytkowej. Wojewódzki Urząd ds. Wyznań („opiekun” wszystkich parafii i księży), nie widział potrzeby większego metrażu. Trzeba było budować tak, jak się dało. Wiele prac wspólnym wysiłkiem dało się wykonać. Plebania nowa wybudowana 1973 – 1975 r.

W 1976 r. na wieży został zainstalowany zegar, wykonany przez Franciszka Łanię z Grzęski – parafia Świętoniowa. Ciekawostką tej konstrukcji jest samoczynne nastawianie się zegara na dzwonienie na „Anioł Pański” zgodnie z czasem wschodu i zachodu słońca. Pełną konstrukcję posiada zegar wieżowy w Świętoniowej. Zegar jest darem Cecylii i Ignacego Lasek (parafianie).

W kościele wszystkie okna drewniane zostały wymienione na metalowe, także żaluzje we wieży. W latach 1977 – 78 wykonano C.O. kościoła, a w 1979 została wykonana polichromia w kościele. Obrazy mozaikowe wewnątrz i zewnątrz wykonał artysta z Krakowa Pan prof. Stanisław Jakubczyk. W tym też czasie ułożono posadzkę z płytek terakotowych.

Jan Łania zainstalował napęd elektryczny (silniki liniowe) przy dzwonach i sygnaturce, która została przeniesiona na wieżę kościoła. [singlepic id=107 w=90 h=130 float=right]Rok 1980 r. to czas wykonania ławek, konfesjonałów i boazerii w kościele. W tym też roku Ks. Bp Ignacy Tokarczuk poświęcił polichromię kościoła.

Zewnętrzna elewacja kościoła była wykonana w 1981 r. i ostatnio w 1994 r.

Ważnym elementem życia parafialnego jest katecheza najmłodszych, dlatego w pobliżu trzech szkół wybudowano punkty katechetyczne:

	1983 na prawej stronie,
	1984 na lewej stronie (w 60 dni; 30.06. – 1.09). W dniu 1 września miało miejsce poświęcenie przez Ks. Bp Błaszkiewicza,
	1987/88 przy plebanii.

W międzyczasie (1985 – 86) przeprowadzono kapitalny remont organistówki. Prace zewnętrzne to jeszcze ogrodzenie cmentarza grzebalnego, organistówki i plebanii.

Ważną inwestycją w 1993 roku, była budowa 20–tu głosowych organów. Wykonawca: Firma Kurii Biskupiej w Przemyślu – E. i W. Bałchan, pod opieką Ks. prof. Mieczysława Gniadego.

W dzień Matki Bożej Siewnej w 1992 roku, ks. Krzysztof Rzepka, wikariusz miejscowy przywiózł z Rzeszowa, figurkę NMP – Pani Fatimskiej, którą dostarczyli dla naszej parafii z Fatimy pielgrzymi z katedry rzeszowskiej. Odtąd będzie naszą Panią. W dniu 1 października 1992 r. wprowadziliśmy Matkę Bożą w znaku fatimskim do naszej świątyni. Po trzydniowym przygotowaniu Figurka Matki Bożej rozpoczęła nawiedzanie naszych rodzin. W pierwszej kolejności chorych, do których jeździmy z Komunią św. na pierwsze piątki, a następnie pozostałe rodziny.

Od tamtego czasu codziennie modlimy się na Różańcu przed Mszą św. wieczorem, spełniając życzenie Pani Fatimskiej przekazane przez dzieci, którym Matka Boża powierzyła tajemnice.W każdą pierwszą sobotę miesiąca staramy się przez modlitewne czuwanie, modlitwę różańcową, przyjętą Komunię św., wypełniać pragnienie Matki Najświętszej wzywające do wynagrodzenia i nawrócenia. Ciągle cieszymy się, gdy jest więcej chętnych do modlitwy i pokuty. Za wszystko Bogu niech będą dzięki przez Niepokalane Serce NMP.

Deo Gratias.