Sakrament małżeństwa

"Na początku stworzenia Bóg stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela!" (Mk 10,6-9)

Tylko serce czyste
może w pełni dokonać
wielkiego dzieła miłości,
jakim jest małżeństwo.

Jan Paweł II

Dokumenty potrzebne do zawarcia Sakramentu Małżeństwa (składane w kancelarii parafialnej):

• Aktualne Świadectwa Chrztu (ważne 4 miesiące, licząc do daty ślubu), które wybieramy z parafii, w której był chrzest. Gdyby na świadectwie nie było adnotacji o bierzmowaniu, to dodatkowo wybieramy zaświadczenie o bierzmowaniu z parafii, w której odbyło się bierzmowanie.
• Dowody Osobiste
• Wniosek konkordatowy z USC (ważny tylko 3 miesiące, licząc do daty ślubu!) lub Akt Ślubu Cywilnego. UWAGA! Należy sprawdzić całkowitą zgodność danych osobowych na dokumentach z poz. 1, 2 i 3 (imiona i nazwisko, data i miejsce urodzenia, imiona i nazwiska rodziców). W przypadku jakiejkolwiek niezgodności, należy prawnie skorygować dane w Urzędzie Państwowym lub Kościelnym (tam, gdzie występuje błąd).
• Świadectwa ukończenia Katechez Przedślubnych (jeśli nauki przedślubne jeszcze trwają, to należy okazać zaświadczenie o uczestnictwie w naukach)
• Zaświadczenie o odbytych spotkaniach dla narzeczonych z poradni rodzinnej
• Świadectwa nauki religii z ostatniej klasy (świadectwa szkolne z oceną z religii lub oddzielne świadectwa z religii)
• Zgoda na zawarcie małżeństwa w Parafii p.w. Niepokalanego Serca NMP w Budach Łańcuckich z parafii jednego z narzeczonych (tylko w przypadku, gdy oboje narzeczeni mieszkają poza parafią zawierania małżeństwa!)

Możliwe jest zawarcie małżeństwa z tzw. „licencją”, tj. dokumentem zezwalającym na błogosławienie małżeństwa w naszym kościele, wystawionym na podstawie protokołu przedślubnego, który może być sporządzony w parafii zamieszkania narzeczonej lub narzeczonego.

Po uzgodnieniu z proboszczem daty spotkania narzeczeni zgłaszają się z ww. dokumentami do kancelarii parafialnej  nie później niż dwa i pół  miesiąca przed terminem ślubu w celu sporządzenia protokołu przedślubnego!!! (Spisanie  protokołu trwa ok. jednej godziny).  Rezerwacji terminu ślubu należy dokonać odpowiednio wcześniej. Należy być przygotowanym do rozmowy o prawdach wiary.  Po spisaniu protokołu dochodzi do wygłoszenia zapowiedzi przedślubnych. W tym okresie omawia się ślub z panem organistą,  kościelnym i paniami odpowiedzialnymi za wystrój kościoła(stroić również mogą członkowie rodzin po uzgodnieniu z księżmi pracującymi w parafii).

W tygodniu zawierania  ślubu narzeczeni zgłaszają się do kancelarii w celu omówienia  przebiegu uroczystości, podania nazwisk świadków, weryfikacji dokumentów. W dniu ślubu dwoje pełnoletnich świadków zgłasza się w zakrystii przed Mszą św. w celu podpisania dokumentów i przynoszą ze sobą obrączki ślubne i kartki od spowiedzi przedślubnych narzeczonych.

PREZENTACJE O MAŁŻEŃSTWIE

• Małżeństwo, o jakim marzymy
• Małżeństwo, o jakim marzymy II
• Skuteczna komunikacja – uczucia
  
• 12 Kłamstw które żony mówią mężom
• Pięć języków miłości
• Sztuka porozumiewania się
• Jak skutecznie się komunikować

(źródło adonai.pl)

Ciekawe strony dotyczące małżeństwa

• adonai.pl
  
• Duszpasterstwo Rodzin Archidiecezji Przemyskiej
  
• Spotkania Małżeńskie
  
• Wspólnota Trudnych Małżeństw SYCHAR
  
• DEON.pl
  
• Znaczenie przysięgi małżeńskiej
  

KODEKS PRAWA KANONICZNEGO O MAŁŻEŃSTWIE
(kan. 1055-1153)
/wybrane fragmenty/

 
Kan. 1055 –
§ 1. Małżeńskie przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury do dobra małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

  
Kan. 1056 – Istotnymi przymiotami małżeństwa są jedność i nierozerwalność, które w małżeństwie chrześcijańskim nabierają szczególnej mocy z racji sakramentu.

Pasterska troska i czynności poprzedzające zawarcie małżeństwa
Kan. 1065 –
§ 1. Katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, gdy jest to możliwe bez poważnej niedogodności. § 2. Aby przyjąć owocnie sakrament małżeństwa, usilnie zaleca się, ażeby nupturienci przystąpili do sakramentu pokuty i Najświętszej Eucharystii.

Kan. 1069 – Wszyscy wierni mają obowiązek znane im przeszkody małżeńskie wyjawić przed zawarciem małżeństwa proboszczowi lub ordynariuszowi miejsca.

Przeszkody zrywające w ogólności
Kan. 1078 –
§ 1. Ordynariusz miejsca może swoich podwładnych gdziekolwiek przebywających oraz wszystkich aktualnie przebywających na własnym jego terytorium, dyspensować od wszystkich przeszkód z prawa kościelnego, z wyłączeniem tych, od których dyspensa jest zarezerwowana Stolicy Apostolskiej.
§ 2. Stolicy Apostolskiej jest zarezerwowana dyspensa:
      1° od przeszkody wynikającej ze święceń lub z wieczystego ślubu publicznego czystości, złożonego w instytucie zakonnym na prawie papieskim;
      2° od przeszkody występku, o której w kan. 1090.
§ 3. Nie udziela się nigdy dyspensy od przeszkody pokrewieństwa w linii prostej oraz w drugim stopniu linii bocznej.

Poszczególne przeszkody zrywające
Kan. 1084 –
§ 1. Niezdolność dokonania stosunku małżeńskiego uprzednia i trwała, czy to ze strony mężczyzny czy kobiety, czy to absolutna czy względna, czyni małżeństwo nieważnym z samej jego natury.

Kan. 1085 –
§ 1. Nieważnie usiłuje zawrzeć małżeństwo, kto jest związany węzłem poprzedniego małżeństwa, nawet niedopełnionego.

Kan. 1086 –
§ 1. Nieważne jest małżeństwo między dwiema osobami, z których jedna została ochrzczona w Kościele katolickim lub była do niego przyjęta i nie odłączyła się od niego formalnym aktem, a druga jest nieochrzczona.
 

Kan. 1090 -

§ 1. Kto ze względu na zawarcie małżeństwa z określoną osobą, zadaje śmierć jej współmałżonkowi lub własnemu, nieważnie usiłuje zawrzeć to małżeństwo.
§ 2. Nieważnie również usiłują zawrzeć małżeństwo ci, którzy poprzez fizyczny lub moralny współudział spowodowali śmierć współmałżonka.

Kan. 1091 –
§ 1. W linii prostej pokrewieństwa nieważne jest małżeństwo między wszystkimi wstępnymi i zstępnymi, zarówno prawego pochodzenia, jak i naturalnymi.
§ 2. W linii bocznej nieważne jest aż do czwartego stopnia włącznie.
§ 3. Przeszkoda pokrewieństwa nie zwielokrotnia się.
§ 4. Nigdy nie zezwala się na małżeństwo, jeśli istnieje wątpliwość, czy strony są spokrewnione w jakimś stopniu linii prostej lub w drugim stopniu linii bocznej.

Kan. 1092 – Powinowactwo w linii prostej powoduje nieważność małżeństwa we wszystkich stopniach.

Kan. 1093 – Przeszkoda przyzwoitości publicznej powstaje z nieważnego małżeństwa po rozpoczęciu życia wspólnego albo z notorycznego lub publicznego konkubinatu. Powoduje zaś nieważność małżeństwa w pierwszym stopniu linii prostej między mężczyzną i krewnymi kobiety i odwrotnie.

Kan. 1094 – Nie mogą ważnie zawrzeć małżeństwa ze sobą ci, którzy są związani pokrewieństwem prawnym powstałym z adopcji, w linii prostej lub w drugim stopniu linii bocznej.

Zgoda małżeńska
Kan. 1096 –
§ 1. Do zaistnienia zgody małżeńskiej konieczne jest, aby strony wiedziały przynajmniej, że małżeństwo jest trwałym związkiem między mężczyzną i kobietą, skierowanym do zrodzenia potomstwa przez jakieś seksualne współdziałanie.

Małżeństwa mieszane
Kan. 1124 – Małżeństwo między dwiema osobami ochrzczonymi, z których jedna została ochrzczona w Kościele katolickim lub po chrzcie została do niego przyjęta i formalnym aktem od niego się nie odłączyła, druga zaś należy do Kościoła lub wspólnoty kościelnej nie mającej pełnej łączności z Kościołem katolickim, jest zabronione bez wyraźnego zezwolenia kompetentnej władzy.

Kan. 1125 – Tego rodzaju zezwolenia może udzielić ordynariusz miejsca, jeśli istnieje słuszna i rozumna przyczyna, nie może go jednak udzielić bez spełnienia następujących warunków:
1° strona katolicka winna oświadczyć, że jest gotowa odsunąć od siebie niebezpieczeństwo utraty wiary, jak również złożyć szczere przyrzeczenie, że uczyni wszystko, co w jej mocy, aby wszystkie dzieci zostały ochrzczone i wychowane w Kościele katolickim;
2° druga strona winna być powiadomiona w odpowiednim czasie o składanych przyrzeczeniach strony katolickiej, tak aby rzeczywiście była świadoma treści przyrzeczenia i obowiązku strony katolickiej;
3° obydwie strony powinny być pouczone o celach oraz istotnych przymiotach małżeństwa, których nie może wykluczać żadna ze stron.

Skutki małżeństwa
Kan. 1134 – Z ważnego małżeństwa powstaje między małżonkami węzeł, z natury swej wieczysty i wyłączny. W małżeństwie chrześcijańskim małżonkowie zostają ponadto przez specjalny sakrament wzmocnieni i jakby konsekrowani do obowiązków swego stanu i godności.

Kan. 1135 – Każdemu z małżonków przysługują jednakowe obowiązki i prawa w tym, co dotyczy wspólnoty życia małżeńskiego.

Kan. 1136 – Rodzice mają najcięższy obowiązek i najpierwsze prawo troszczenia się zgodnie, według swoich możliwości, o wychowanie potomstwa zarówno fizyczne, społeczne i kulturalne, jak i moralne oraz religijne.

Rozłączenie małżonków
Art. 1 Rozwiązanie węzła
Kan. 1141 – Małżeństwo zawarte i dopełnione nie może być rozwiązane żadną ludzką władzą i z żadnej przyczyny, oprócz śmierci.

Kan. 1142 – Małżeństwo niedopełnione, zawarte przez ochrzczonych lub między stroną ochrzczoną i stroną nieochrzczoną, może być ze słusznej przyczyny rozwiązane przez Biskupa Rzymskiego, na prośbę obydwu stron lub tylko jednej, choćby druga się nie zgadzała.

Kan. 1143 –
§ 1. Małżeństwo zawarte przez dwie osoby nie ochrzczone zostaje rozwiązane na mocy przywileju pawłowego dla dobra wiary strony, która przyjęła chrzest, przez sam fakt zawarcia nowego małżeństwa przez stronę ochrzczoną, jeśli strona nieochrzczona odeszła.

Art. 2 Separacja podczas trwania węzła
Kan. 1151 – Małżonkowie mają obowiązek i prawo zachowania współżycia małżeńskiego, chyba że usprawiedliwia ich zgodna z prawem przyczyna.

 
Kan. 1153 –
§ 1. Jeśli jedno z małżonków stanowi źródło poważnego niebezpieczeństwa dla duszy lub ciała drugiej strony albo dla potomstwa, lub w inny sposób czyni zbyt trudnym życie wspólne, tym samym daje drugiej stronie zgodną z prawem przyczynę odejścia, bądź na mocy dekretu ordynariusza miejsca, bądź też gdy niebezpieczeństwo jest bezpośrednie, również własną powagą.
§ 2. Po ustaniu przyczyny separacji, we wszystkich wypadkach należy wznowić współżycie małżeńskie, chyba że władza kościelna co innego postanowi.